Μια λυπημένη ανάρτηση

Επήα στην Ρουμανία, ακριβώς πριν μια εφτομά έτσι ώρα εμέτρουν τις ώρες να πάω αεροδρόμιο…

Σήμερα εν αργία, εξύπνησα που τις 7 και ακούω Angus and Julia Stones  να μου κάμνουν παρέα. .

…….

Έφτασα την Παρασκευή κατά τις 6 το απόγευμα. Εφκήκα που το αεροδρόμιο και εφοήθηκα γιατί εν τον είδα αμέσως,  όμως ήταν τζιαμέ και επερίμενε με.  Ήταν λλιο αμήχανα στην αρχή, εξάλλου μόλις εμοιραστήκαμε το πρώτο μας φιλί. Πολλά σύντομο, στην μέση των arrivals. Είχαμε μπροστά μας 3 ώρες δρόμο ώσπου να πάμε σπίτι του και μες το αυτοκίνητο εσκέφτουμουν συνέχεια πόσο όμορφος ένει και αναρωθκιούμουν αν εν βλακεία που έκαμα να έρτω τόσο δρόμο να τον δω. Αλλά ήμουν ευτυχισμένη. Στη διαδρομή εκρατούσα το χέρι του και  ενόμιζα ότι ήταν να πελλάνω! 

Επιτέλους εφτάσαμεν έσσο του, και έππεσα μες τα αγκάλια του.  Εν εκαταλάβενα θεό. Τίποτε εν είχε σημασία. Ούτε οι γονιοί μου που εν ηξέραν που είμαι, ούτε η αρφή του (και φίλη μου) που εν ήξερεν ότι είμαι Ρουμανία, ούτε ότι εν 4 χρόνια πιο μιτσής, ούτε τίποτε ρε… Ήθελα μόνο να τον αγκαλιάζω και να τον φιλώ…

Επεράσαμε 48 ώρες αχώριστοι . Την Κυριακή το πρωί επακέταρα και εν αντεξα… αρκεψα να κλαίω παραπάνω που απελπισία νομίζω… Αρκέψαμεν τις υποσχέσεις… ‘’ εννα έρτω να σε δω σύντομα… αν με αγαπάς εννα παν ούλλα καλά… εννα το κάμουμε να λειτουργήσει, αφού το θέλουμε και οι 2’’

Όταν ήμουν στο αεροδρόμιο όμως έπαθα την πλάκα της ζωής μου.. Τζιαμέ ερωτεύτηκα.. εν ξέρω τι  στο καλό εσυνέβηκεν ήταν σαννα και έβλεπα τον για πρώτη φορά! Ενόμιζα ήταν πανέμορφος, όπως τον άγγελο… τζιαμέ ήξερα ότι έπαθα ζημιά…..

Τις επόμενες μέρες επεράσαμεν τες με το να κάμνουμε σχέδια για την επόμενη συνάντηση μας. Μάλλον τον  Δεκέμβρη . Ήμουν πολλά ευτυχισμένη, εν είχεν σημμασία ότι ήταν μακριά. Αρκούσεν με ότι ήταν δικός μου…

Εψές όμως έπιασεν με η κρίση μου.. εφοήθηκα ότι θα φάω τα μούτρα μου και άρκεψα την μουρμούρα και την απαισιοδοξία. Βέβαι εκατάφερα τα και  έπεισα τον και τζίνον ότι εν μαλακίες που κάμνουμε. Έιπεν μου εψές  ότι εννα σκεφτεί ξανά τα πράματα.. που τα εψές είμαι στα πατώματα. Σκεφτούμε την ψυχολόγο που, αφού επέρασα έναν πολλά επίπονο χωρισμό μιας φανταστικής σχέσης, είπεν μου να προσπαθήσω να αφεθώ αν θέλω να ζήσω κάτι ωραίο.  να το ρισκάρω και έκαμα το  μετά που πάρα πολλά χρόνια. Συγκεκριμένα μετά που 7 χρόνια αφήνω κάποιον να με πλησιάσει τόσο πολλά  και να μπορεί ανά πάσα στιγμή να με διαλύσει αν το θέλει. Ήρτεν η ώρα να το ξαναπεράσω νομίζω. Εντάξει εν και είχαμε και τίποτε για να τα τραγικοποιώ ούλλα τόσο πολλά αλλά ποιος το λαλεί της ψυσχής μου τούτο που έχει που τα εψές που εμαύρισε. Ναι ρε εννα έβρω άλλον. Κάποιες  φορές εν θέλεις άλλον, θέλεις τον τζίνον.

Τέλος πάντων.. υπομονή… Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι έμαθα εψές ότι οι φίλες μου εκανονήσαν τριήμερο στο Πρωταρά και δεν με εκαλέσαν. Μπορεί επειδή εγώ εν έχω γκόμενο να πάρω  ή επειδή εν με θέλουν τζιαμε γιατί με τον γκόμενο  της μιας  (και πρώην κολλητό μου )  έχουμε πολλά τυπικές –πλέων- σχέσεις.. κατά  τ’ άλλα εν ωραία η ζωή στη Λευκωσία μονή μου χωρίς φίλους , εννα κάμω cake…κοπιάστε…